Bir gazeteci olarak kimi etkinliklere salt haber yapmak için katılırsınız. Fakat bu dün akşam katıldığım aktiflik için geçerli bir durum değil. Zira Almanya ile Türkiye ortasında 30 Ekim 1961’de imzalanan İş Gücü Göçü Anlaşması’nın 60. yıldönümü benim geçmişimin de bir modülü. Babam Eylül 1969’da Almanya’ya emekçi olarak geldiğinde, annemi ve altı aylık olan beni anavatanında bırakmıştı. Niyeti yalnızca birkaç yıl çalışmak, kâfi parayı biriktirdikten sonra geri dönmekti. Lakin o denli olmadı. Her şey düşündüğünden farklı gelişti. Ailesi yanında olmayınca olmuyordu. Bu yüzden annem ve ben 18 Nisan 1970’de Berlin’e geldik. Bu kent benim yurdum, benim vatanım olacaktı. Anaokulu, ilkokul, üniversite, çalışma ömrü… Bütün bunları başardım, zira babamın şu öğüdünü asla unutmadım: “Almanlardan iki kat daha fazla çalışmalısın!”
Ve evet, çok çalıştım. Ve evet, muvaffakiyet için, kendimi her vakit Alman toplumunda ispatlamak için, gerektiğinde savunmak zorunda kaldım. Günümüzde “Eğitim dışı katmandan” oldukları kabul edilen ebeveynlerime karşın, paralel bir dünyada büyümedim. Lise için tavsiye dokümanı aldım ve “gettolarda” yaşamadım. Evet, tahminen de bana Alman sınıf arkadaşlarımla eşit halde davranan öğretmenlerim olduğu için şanslıydım.
“İşçileri çağırdık ve beşerler geldi”
Ünlü muharrir Max Frisch’in 1965’te lisana getirdiği bu ünlü saptaması aslında direkt hudut uçlarına dokunuyor. Cumhurbaşkanı Steinmeier, konuşmasında bu saptamaya da değindi ve Frisch’in 1960 ve 1970’lerin Avrupa istihdam siyasetlerindeki yetersizliği o vakitlerde fark ettiğini aktardı.
Bize “misafir” dediler, fakat ailem ve ben onlara “komşu” olduk.
DW Türkçe Yayınlar Yöneticisi Erkan Arıkan
60. yıldönümü aktifliği, bu ülkeyi vatan edinen birinci nesli anmak için düzenlendi. Zira bir Türk atasözü şöyle der: “Vatan doğduğun yer değil, doyduğun yerdir”. Ve bu yer Almanya…
Cumhurbaşkanının konuşmasında, itiraf etmeliyim ki, gözlerimde yaşların biriktiği bir an vardı. Steinmeier, “Misafir emekçilerin öyküleri ders kitaplarımızda ve kültür hafızamızda yer almayı hak ediyor; onların öykülerine taban notlarda yer vermek adil olmaz. Kıssalarını bu Cumhuriyetin, bu ülkenin tarihinin ayrılmaz bir modülü olarak anlattığımızda, lakin o vakit hepimizin tarihini kavramış oluruz” diyordu.
Cumhurbaşkanı haklı. Ve ben bu satırları yazarken, Siemens’teki Alman meslektaşları üzere her sabah vardiyalarına yetişmek için çabalayan babamı ve annemi düşünüyorum. Evet, ailem birer taban not olamaz. Ailem ve tüm konuk çalışanlar, Türkiye, İtalya, eski Yugoslavya, İspanya, Portekiz, Vietnam yahut Angola’dan olsun, hepsi Alman tarihinin bir kesimi oldu. Hepsi Almanya’nın bugünkü düzeyine gelmesine katkıda bulundu. Güçlü, renkli, mükemmel bir ülkeye dönüşmesini sağladı. Hepsinin de bu ülkenin tarih kitaplarında bir yeri olmalı. İşte bunu hatırlattığı için, annem ve babam üzere insanların bu ülke için neler başardığını vurguladığı için bu merasim çok gerçek ve değerliydi.
“Toplumdaki yerinizi alın ve o yeri doldurun!”
İkinci, üçüncü ve dördüncü jenerasyon göçmen emekçilerin çoğunluğu burada doğdu. Buna karşın birçoğu, hala kendilerini kanıtlamak zorunda kalıyor. Hala burada güzel karşılanmadıklarını hissediyorlar. Halbuki bunlar geçmişte kalmalıydı. Aksini düşünenler de artık bunu anlamalılar. Buradayız ve kalıcıyız. Vatanımız olan bu ülkeyi daha güzel hale getirmek için burada kalacağız. Toplumda bir yerimiz var ve Cumhurbaşkanı Steinmeier’in de talep ettiği üzere, bu yerin hakkını vereceğiz. Bu toplumu şekillendirmeye yardımcı olacağız, zira bu bizim toplumumuz. Zira biz buraya aitiz. Tıpkı ebeveynleri Almanya’ya göçmen personeller olarak gelen başkaları üzere.
Erkan Arıkan
© Deutsche Welle Türkçe
